Old Baby Mackerel (UK) Bluegrass Missy Sippy Gent (02-04-2019) reporter & photo credits: Marcel info club: Missy Sippy info band: Old Baby Mackerel © Rootsville 2019

Het zijn drukke dagen. De optredens volgen elkaar in sneltempo op en dan durven ze nog zeggen dat een gepensioneerde veel tijd heeft, “No way José”. Voor de tweede avond op rij trokken we richting Missy Sippy. Deze keer geen blues op het programma, maar bluesgrass op speed naar het schijnt. Gezien wij niet vies zijn van een fijn potje hillbilly stuff, stapten we in onze bluesmobiel richting Gent voor Old Baby Mackerel…who the f***?

Nog nooit van gehoord van deze gekke bende, maar na het bekijken van een aantal video’s op Youtube, leek het me toch fijn om wat nader kennis te maken. Old Baby Mackerel spelen razendsnelle, knallende blauwe bluegrass, mix van vakkundig muzikaal vakmanschap, vijfstemmige harmonieën en rauwe, over-the-top hillbilly capriolen die je "yee-haw" harder maken dan een hamer van negen pond.

Hun goede ouderwetse liedjes over whisky, moord en spoorwegen worden gespeeld met een tempo van 500 BPM met harmonieën waardoor de Beach Boys klinken als Eric Cartman. Ze worden vaak vergezeld door Mikey Ponsford van Bluegrass band Flatts & Sharps evenals Hippy Joe van Rockgrass band Hayseed Dixie, maar die waren er nu niet bij of course…

Toch even een kleine voorstelling van dit zooitje ongeregeld: “Six Toe” Sam op banjo. Sam groeide op, op een varkensboerderij, studeerde geschiedenis en het esoterisch banjo-spel en brouwde zijn eigen moonshine. “Wheel-Barrow” Bill aan de contraba, is Frilly B van The Gin Bowlers, Chicken Shed Zeppelin en The Boogaloo String Band, naar het schijnt werd hij geboren in een kruiwagen groeide op in een emmer en spreekt hij maar zelden.

“Wild Tim-on-the-Plains” op de mandoline.  Sommigen zeggen dat hij opgevoed is door wolven, sommigen zeggen dat hij zeshonderd jaar oud is, andere zeggen dat hij zijn ziel ruilde om mandoline te kunnen spelen. Niemand kent echter het juiste verhaal. Clever Stanley op gitaar. Stanley is de slimste jongen in de buurt en speelt de viool als een hitsige bever. In 2017 won hij de World Beard en Moustache Championships in Austin, Texas. Normaal hebben we ook in de band, de charmante Lady Davey op wasbord. Zij was er nu niet bij, want zoals Sam mij vertelde: “It’s a boys tour Marc!” Zoveel was dus duidelijk en nieuwsgierig waren we dus wel.

Er was geen grote massa afgezakt in het begin van de gig, jammer wat de afwezigen hadden weer eens ongelijk. We kregen een optreden om “U” tegen te zeggen. Feel good Music all the way zelfs al ging over moord of het eten van possums. Met ‘2 $ Bill’ werd de boel in gang getrapt, gevolgd door ‘Caught That Possum!’. Mooie harmonieën tussen de jongens en muzikaal van hoogstaande kwaliteit. Toen kondigde Sam ‘Wonderwall’ aan, grapje eigenlijk want het bleek gewoon te gaan om ‘When The Saints Go Marchin In’. ‘Cripple Creek’, ‘Little Maggie’ het knap gespeelde en vooral meerstemmig gezongen ‘Glory, Glory’ vervolgden de reeks. Er mocht af en toe een instrumentaaltje worden gespeeld, een trage zelfs. Echter is hun idee van traag meer wat bluegrass op speed. Met ‘Poor Elaine Smith’ werd een zeer aangename eerste set afgesloten.

Na een drankje, tijd voor het tweede gedeelte dat onmiddellijk volle gas vertrok met ‘Will The Circle Be Unbroken’. Met de nodige vleug humor werd alles mooi aan elkaar gekletst. Mocht Sam stoppen met muziek, staat er hem nog een carrière te wachten als stand-up comedian.  Het olijke viertal bleef hetzelfde niveau handhaven met fijne songs als ‘My Sweet Baby’s Arms’, ‘Pretty Polly’,of ‘The Watermelon On The Vine’. Met ‘Blackberry Blossom’ werden we nog getrakteerd op een leuk instrumentaaltje, waarna we met ‘Matterhorn’, ‘Back To Virginia’ en ‘John Henry’, als ik mij niet vergis van de hand van de grote Woodie Guthrie, stilaan richting einde stoomden. We kregen nog twee cadeaus er boven op met ‘Groundhog’ en ‘I’ll Fly Away’ waarna het er toen voor goed op zat.

Zeer fijn optreden van deze Engelse band. Een stevige portie feelgood music. Stampen met de voeten en klappen in de handen met de bluesgrass ritmes. Als je dat niet deed, wel: “Go see the doctor!”.